Wykończyłam Ufoka

 Miały być róże i są róże. Nie przepadam za haftowaniem kwiatów, a róż bałam się jak ognia. Bo to i różne cienie na płatkach i kształt taki bardziej wymyślny. No, ale… Młoda tak długo marudziła, że się poddałam. To znaczy, kiedyś jej obiecałam, mając nadzieję, że zapomni. Nie zapomniała, kupiła duży stół do pokoju i zabrakło jej takiego czegoś, co mama obiecała- bieżnika w róże.  Nawet materiał sobie kupiła- jasnołososiową bawełnę z domieszką sztucznej nitki. Potem był problem z wybraniem wzoru. Mnie się podobają takie polne, a jej takie klasyczne, szlachetne i koniecznie czerwone.  Rozłożyłam na stole kilka wariantów. No jasne- wybrała ten najbardziej skomplikowany. To wzór na tatuaż, czarno-biały. Dobra, ułożyłam go w roku bieżnika, zaznaczając, że w przeciwległym będzie taki sam haft. Spodobało się. Tylko, że…. „Wiesz tu na środku będzie tak pusto, może jeszcze ten mi wyhaftujesz?” i Młoda położyła następny wzór na środku tkaniny. Matki to jednak mają wielkie serce… nie potrafiłam odmówić, a potem miałam za swoje. Wprawdzie usłyszałam: ”Nie musisz się spieszyć, kiedy zrobisz, będzie fajnie”.  Fajnie, fajnie….łososiowa tkanina, róże w odcieniach czerwieni i różu, liście… liście, jakie róże mają liście? Posiłkowałam się zdjęciami haftów róż i zdjęciami oryginalnych kwiatów, by dobrać kolory jak najwierniej. Ale ja to jestem ja, kiedy tak przez parę dni męczyłam się z kompletowaniem nici, dokładałam nowe do pudełka, w którym trzymam wszystkie potrzebne aktualnie nici, potem wyjmowałam, potem znowu dokładałam, porównując odcienie, poczułam irytację i postanowiłam haftować takimi kolorami jakie już mam w pudełku, bez kombinowania dalej.  Wyhaftowałam dwie róże w jednym motywie, kilka liści i odłożyłam haft do koszyka. Specjalnie tam, bo mam go pod ręka, w nim tamborki i co wyjmowałam jakiś tamborek, to musiałam haft przesuwać. Tkwił tam jak wyrzut sumienia przez parę miesięcy. W końcu postanowiłam się nim zająć, Wyhaftowałam następne kilka listków, ciągle w tym jednym motywie i znów haft powędrował do koszyka. Jak mam haftować z obrzydzeniem, pod przymusem, to nic z tego nie będzie. I tak właśnie rodzą się ufoki, które potrafią tkwić w jednym miejscu latami, czekając, aż nam przyjdzie ochota na ich wykończenie. Ten doczekał się zainteresowania z mojej strony miesiąc temu. A tylko dlatego, że zaczęłam haftować wielkiego ptaszora, który dał mi trochę popalić i jego, z kolei, odłożyłam „na potem”. Z tymi różami to się normalnie zawzięłam. Tak mi było niedobrze na widok tkwiącego w koszyczku haftu, tak mnie moliło, że „wisi” nade mną ten haft, że w każdej wolnej chwili  haftowałam i w ten sposób wykończyłam obrzydliwego foka.

To są wzory- dosyć spore one.

Ten ma wysokość 28 cm (kartka A-4)

Ten ma wysokość 25 cm (kartka A-4)

Zdjęcie bieżnika na stole jest jedynie poglądowe, bo położony jest on na większym i ciemniejszym, ale nie poleciałam na piętro (kolana mi wysiadają i jak nie muszę, to nie chodzę po schodach), by zrobić mu zdjęcie na jego właściwym miejscu. Zdjęcie zrobiłam „z góry”, stojąc na krześle. Naprawdę się starałam, a wyszło, jak zawsze, czyli do bani.

Wymiar bieżnika: 1,50x70 cm.

Tkanina- bawełna z domieszką sztucznej nici

Nici: mulina firm: DMC, Ariadna, Anchor oraz resztki starych mulin (kolory zielone).

Najgorzej haftowało mi się Ariadną. Nie wiem dlaczego nitka, przy nakładaniu na tkaninę, jakby rozdwajała się (haftuję podwójną nicią), co sprawiało wrażenie nierównego haftowania.

Najlepiej kładą się na tkaninie mulina Anchor i potem DMC. 

Kwiaty są różne, nie powtarzałam wiernie kolorów płatków w każdym. Tak samo haftowałam liście. Chyba nie ma takich samych. 

 Na wykończenie czeka następny ufok, a może mam ich ciut więcej? Sama nie wiem, a poza tym, one chyba się kocą w tym kredensie, bo co i rusz natykam się na nowe.